…E van dous. Dous 1º de Maio nos que a pandemia meteuse ata a medula das nosas vidas, onde outra vez as manifestacións nas rúas construiranse desde a firmeza, compaxinando a presenza física e virtual, pero co mesmo carácter reivindicativo que no Congreso Obreiro Socialista da II Internacional no París de 1889, cando se acordou celebrar esta xornada de loita e de homenaxe aos ‘Mártires de Chicago’ de 1886.
Aprendemos moito neste ano duro; aprendemos que as políticas neoliberais do capital matan; que o proceso de privatización que a dereita executa desde hai anos demostrou que tiñamos unha grave carencia de servizos sanitarios que protexesen as nosas vidas; que a dicotomía entre beneficios e vida resolvérona en favor do capital, como ocorre na Comunidade de Madrid e o seu canibalismo privatizador.
Aprendemos tamén que aqueles países que non levan no seu ADN o Estado de Dereito e a protección social, están á deriva; e lembramos que o fascismo non está morto, senón que dá rabexadas para tentar volver coas súas mentiras a un período onde non existían os dereitos fundamentais da nosa Constitución.
É indispensable profundar, xunto cos sindicatos de clase, nunha lexislación de protección á saúde no traballo, para evitar que miles de profesionais dos servizos básicos -en especial os sanitarios- paguen coa súa vida a falta de material e medios efectivos, así como de protocolos que garantan a seguridade no traballo.
Sabemos que destinando os recursos para salvar o emprego no canto da subvencionar ás grandes empresas e á Banca, como impoñen as políticas neoliberais, conseguiremos que se perdan menos postos de traballo e que as familias poidan soportar mellor esta terrible crise.
Traballamos xunto aos sindicatos para poñer en marcha reivindicacións históricas de anteriores 1º de Maio: o Ingreso Mínimo Vital, o apoio aos sectores máis afectados pola COVID, presionar para que as políticas da Unión Europea non repitan o austericidio, senón que busquen unha Europa máis cohesionada e social, establecendo políticas efectivas para loitar pola igualdade salarial de xénero ou contra os falsos autónomos.
Agora sabemos que se pode defender o salario diferido dos traballadores e as traballadoras do noso país, establecendo políticas de protección ao consumidor fronte ás grandes multinacionais.
E aprendemos a facer todo iso da man de multitude de colectivos, desde os sindicatos ata as mareas en defensa da Sanidade ou a Escola Pública, nas rúas coas manifestacións feministas ou en defensa das pensións; defendendo o dereito á vivenda, enfrontándonos á Banca e os seus inhumanos desafiuzamentos, ou facendo máis efectivas as actuacións da inspección de traballo.
Toda esa aprendizaxe levámola á política para que as súas reivindicacións se convertan en lei e creando redes de apoio para todas elas.
Pero aínda queda moito por facer e por iso desde Esquerda Unida defendemos e esiximos os dereitos que reclama a maioría social. Temos que fortalecernos fronte ao intento do capitalismo de reinventarse tras a pandemia. Este é un 1º de Maio para presionar a aqueles que pretenden impoñer novos recortes tras a COVID, quen pretende reducir os dereitos laborais conquistados durante anos, quen quere frear a nosa loita pola igualdade efectiva no ámbito laboral.
Enfrontámonos a aqueles que apostan por anular ou reducir a capacidade de intervención nas organizacións de clase para aproveitar a crise e establecer unha redución de salarios xeneralizada.
Desde Esquerda Unida esiximos neste 1º de Maio frear as novas deslocalizacións de sectores fundamentais da nosa economía. Non é de recibo que as multinacionais se embolsasen inxentes cantidades de subvencións sacadas dos nosos impostos e que agora decidan pechar instalacións completas para maximizar beneficios ou reducir emprego a través de EREs. Non imos permitir que condenen a comarcas enteiras ao desemprego e á miseria. Reivindicamos unha política industrial que nos saque do bucle da dependencia case absoluta do sector servizos e do turismo.
A Banca privada segue aumentando os seus beneficios a base de destruír emprego. Xa van máis de 100.000 postos de traballo perdidos no sector nos últimos 10 anos, a pesar da inxección de diñeiro público a través de subvencións directas ( Bankia e as súas sucesivas fusións) ou indirectas (a débeda de 35.000 millóns do chamado ‘banco malo’ que creou o PP que nos estalou na cara). A esta sangría súmaselle agora CaixaBank e BBVA, con preto de 11.000 despedimentos entre ambas entidades.
É posible outra política que reparta a riqueza e para iso hai que facer máis fortes aos traballadores e traballadoras a través dos seus sindicatos e con eles, do mesmo xeito que fixeron xa os sindicalistas de Chicago, esixir un mundo máis xusto e igualitario.
VIVA A XUSTIZA SOCIAL
VIVA A CLASE OBREIRA
VIVA O 1º DE MAIO
