O patriarcado e o capital, aproveitan todos os momentos para intentar relegarnos ao ámbito do doméstico, apartarnos do traballo asalariado. A feminización da pobreza, non é unha entelequia, é un dato obxectivo, é unha realidade constatábel a través das taxas de desemprego feminino, das de actividade e da repartición da riqueza.
A precariedade, a inestabilidade, os contratos a tempo parcial e abaratados, é a oferta laboral para as mulleres. Ademais, a reforma das pensións vai significar un empeoramento na vida das mulleres, o atraso da idade de xubilación e a pretendida anulación dalgúns tipos de pensións non contributivas, van favorecer un maior empobrecemento feminino.
Puidemos comprobar tamén nos últimos meses, a crecente reafirmación do integrismo relixioso contra as mulleres. As mulleres están sendo asasinadas por supostas infidelidades, queimados os seus rostros por asistir ás escolas; envelenadas por saír á rúa sen a compañía de homes.
Desde África recibimos os informes de como os soldados explotan, violan e abusan sexualmente de nenas e de mulleres de todas as idades, aproveitándose da súa pobreza e debilidade.
Observamos como na nosa contorna cultural, o debate do burka enfócase como unha cuestión de seguridade cidadá, en lugar de como unha forma de discriminación directa contra as mulleres. Como a prohibición do dereito á interrupción voluntaria do embarazo é a moeda de cambio en Brasil. Como Nacións Unidas enfoca a trátaa de mulleres con fins de explotación sexual como un problema migratorio.
En España, o Goberno do PSOE non avanza na reforma da Lei Integral contra a violencia, teimudo en que a única que existe é a que se dá entre parellas ou ex parellas, obstinado en non recoñecer que a violencia de xénero é unha cuestión estrutural que hai que erradicar desde todos os ámbitos. Xa se cumpriron catro anos desde a entrada en vigor da lei e ratificámonos desgraciadamente en que a lei por si soa non é a solución e de ningún xeito foi disuasoria para os maltratadores.
É necesario modificar a Lei Integral para redobrar esforzos e esixir por parte de todas as institucións o desenvolvemento de medidas que sexan autenticamente integrais e transversais, e que impliquen a todos os estamentos sociais e políticos, abordando na súa integridade a violencia xénero, sen que se limiten á chamada violencia doméstica, e que estean dotadas de recursos materiais humanos e económicos suficientes.
Síntoma da desconsideración institucional cara ás mulleres foi a eliminación do Ministerio de Igualdade, que aínda que sen competencias exclusivas en igualdade de xénero e sen un orzamento significativo, representaba simbolicamente a aspiración do movemento de mulleres e o feminista.
Hoxe máis que nunca é necesario que o movemento feminista e as organizacións de esquerda real, agrupémonos e organicémonos ao redor da toma de acordos para defender un estado español sen violencia de xénero.
Porque só construíndo igualdade, é posíbel un mundo sen violencia, é urxente que consigamos a forza para transformar unha realidade que xa non podemos soportar por máis tempo. Temos que influír decididamente na creación dunha verdadeira coordinación política e administrativa entre as Administracións Públicas, para atallar esta lacra social. É necesario, a implicación de todos os poderes públicos en dar as respostas que a sociedade está reclamando e conseguir un mundo sen Violencia de Xénero.
